Een Generatiedingetje

Dat Eva Hageraats (23, Journalistiek) en haar oma Corrie (83) dol op elkaar zijn, spat bij binnenkomst al van het duo af.  Terwijl Eva nog even snel een door oma gesmeerd broodje kaas naar binnen werkt, beginnen de twee een gesprek over… de liefde.

C: “Jouw opa en ik hebben elkaar ontmoet tijdens de carnaval in Blerick, wist je dat Eef?”

E: “Echt? Was je toen ook verkleed?”

C: “Nee joh, of nou, niet echt. Ik had een boerenkiel aan, heel summier dus. Een collegaatje van mij wilde samen carnaval vieren. Ik was dus samen met haar, opa was met zijn broers en zussen. We ontmoetten elkaar en daarmee ontmoette ik eigenlijk meteen al een deel van zijn familie. Daarna maakten we zo af en toe een afspraakje.”

E: “Kun je je eerste date met opa nog herinneren?”

C: “Alsof het gisteren was! Maar het woord date kenden we toen nog niet hoor. We hadden een afspraakje en gingen uit eten, precies zoals je opa kent. We aten uitsmijters… daarna zijn we een stuk gaan wandelen en spraken we voor een tweede keer af. Langzamerhand ontstond er steeds meer tussen ons. Toen we elkaar drie jaar kenden, gingen we trouwen. Ik was toen 21 jaar oud.”

E: “Ging opa toen op zijn knieën?”

C: “Haha! Nee hoor, dat ging toen allemaal niet zo officieel. We bespraken op een gegeven moment dat we dat wilden gaan doen.

Is liefde een onderwerp waar jullie veel bewust mee bezig zijn?

E: “Ik denk zeker veel na over de liefde, het is iets wat altijd wel een beetje in mijn achterhoofd blijft. Maar het is niet zo dat ik een specifiek toekomstplan in mijn hoofd heb.”

C: “Tuurlijk! Ik ben bijna 62 jaar getrouwd met mijn man. Vier maanden geleden is hij overleden. Het is nog best vers.”

E: “Dat hoor je trouwens bijna nooit meer, dat mensen 62 jaar getrouwd zijn!”

C: “Maar ik ben natuurlijk wel op jonge leeftijd getrouwd. Toen ik 22 jaar oud was, kreeg ik mijn eerste kind.”

E: “Jeetje. Ik vind het wel echt bijzonder als je hoort dat iemand 62 jaar getrouwd is. Ik heb bij mezelf ook wel eens gedacht: ‘shit, ik ben nu al bijna 24… hetzelfde als wat opa en oma hebben gehad, kán ik eigenlijk bijna niet meer’.”

C: “Maar dat hoeft toch ook helemaal niet!”

E: “Nee, maar het klinkt wel interessant. Dan heb je het wel echt goed voor elkaar.”

Wanneer zijn u en uw man gaan samenwonen Corrie?

C: “Toen we trouwden! Een eigen huis hadden we nog niet, het was in die tijd heel moeilijk om aan een huis te komen. We hebben toen dus wel eerst nog een tijdje bij mijn ouders in gewoond.”

E: “Huh, echt?! Zijn jullie toen pas gaan samenwonen?”

C: “Ja hoor, dat was heel normaal! Je wist niet beter, het gebeurde overal. Samenwonen als je nog niet was getrouwd, was dan ook uit den boze. Zéker in Limburg. Maar nu had ik dat anders gedaan hoor.”

E: “Maar dan was je nooit 62 jaar getrouwd geweest.”

C: “Dat is waar, dat zullen weinig mensen nog halen. Toch zou ik het nu anders doen, ik zie er wel de voordelen van in. Je leert elkaar toch wel beter kennen voordat je besluit andere stappen te zetten. Och, het is toen gegaan zoals toen gebruikelijk was. Als ik in deze tijd jong was geweest, had ik het natuurlijk op dezelfde manier aangepakt als jullie dat doen. Jullie kunnen nu echt van alles uitproberen.”

Hoe zat dat vroeger dan?

C: “Vroeger was het eigenlijk veel minder de gewoonte dat er meerdere relaties werden aangegaan.”

E:  “Tegelijkertijd?”

C: “Ook! Maar daarnaast werd er ook niet zo vaak gewisseld, als je begrijpt wat ik bedoel. Dat zie ik nu overal gebeuren, relaties die uitgaan waarna er weer nieuwe relaties ontstaan.”

E: “Ja en nu zijn er natuurlijk online opties. Ik vertelde je net toch over Tinder oma?”

C: “Nou… ik geloof toch wel dat ik het leuker zou vinden om elkaar gewoon zo spontaan te ontmoeten. Er zit toch iets onnatuurlijks in.”

E: “Om eerlijk te zeggen heb ik ook niet zoveel met Tinder. Ik heb het wel gedaan hoor! Dat swipen vind ik wel interessant, maar zodra je met elkaar moet gaan praten… het kost me teveel energie en het duurt zo lang. Tegen de tijd dat je eindelijk een fatsoenlijk gesprek hebt gehad ben je een halfuur verder terwijl het je normaal vijf minuten zou kosten.  

Wat zijn volgens jullie zelf grote verschillen in de liefde tussen toen en nu?

C: “Wij leefden vroeger iets rustiger dan dat jullie nu doen. We hadden veel minder stress, ook in relaties. Die stress zie ik nu bij alle kleinkinderen. Dan denk ik: ‘ja allemaal leuk en aardig, maar doe het toch eens rustig aan’. Vroeger zag ik mijn man, toen verloofde, maar één keer in de week. Hij zat toen doordeweeks in de kazerne, maar op woensdag had hij vrij. Niemand had toen telefoons, dus tussendoor sprak je elkaar ook niet. Dat het nu anders is, is logisch hoor. Jullie hebben tegenwoordig zoveel mogelijkheden en er gebeurt zoveel om jullie heen.”

E: “Ik denk ook dat dat komt door onze telefoons. Door sociale media weet je eigenlijk echt álles van elkaar. Dan heb je elkaar steeds minder te vertellen als je elkaar in het echt ziet. Zelf heb ik ook echt een haat/liefdeverhouding met mijn telefoon. Als ik geen journalistiek had gestudeerd, had ik die het liefst gewoon weggegooid. Elkaar één keer in de week spreken vind ik wel een ander uiterste, maar ik zou liever meer die kant op gaan dan de dagelijkse sociale media cultuur die nu normaal is.”

C: “Nog een verschil is dat er nu ook meer opties tussen geslachten zijn. Dat zag je vroeger echt nooit en áls er al een familie was waarin er iemand op hetzelfde geslacht viel, werd er echt niet over gesproken hoor. Toen werd die persoon dan echt gezien alsof hij of zij ziek was. Het is natuurlijk goed dat dat nu anders is. Je moet open kunnen zijn over wie je bent.”

Corrie, heeft u nog een ultieme liefdestip voor Eva?

C: “Elk huwelijk heeft zijn ups en downs natuurlijk. Het is echt niet zo alsof het bij ons altijd rozengeur en maneschijn was. Tuurlijk niet, dat zou eigenlijk te gek zijn. We waren wel altijd geduldig met elkaar, we hoefden niet alles mee te maken. Het is heel belangrijk om je eigen ding te blijven doen. Ik denk dat dat nu voor jullie misschien ook wel geldt. Opa was bijvoorbeeld een groot filatelist, hij was dol op het verzamelen van postzegels. Dat was helemaal zíjn ding. Een zekere vrijheid voor allebei, dan is er ook de ruimte om elkaar weer op te zoeken op de juiste momenten.”

Tekst: Lisa Kroesen, Beeld: Geke Bosch