Music Memories

Hij zou zichzelf dan wel geen traditionele muziekliefhebber noemen, op de vraag of hij wel van verschillende soorten muziek houdt zegt hij overtuigend ‘ja’. CMD-docent Dennis van Santen (48) geeft al bijna tien jaar les aan de Hogeschool Utrecht, maar heeft wat lesgeven betreft niet bepaald een typisch pad gevolgd.

In zijn jonge jaren studeerde Dennis psychologie en woonde hij in Rotterdam. Hij was toen al wel bezig met het maken van een tijdschrift, maar nog niet met het idee dat hij aan de opleiding CMD zou gaan lesgeven. “Ik had een bijbaantje bij een uitgeverij. Tegen het einde van mijn studie drong het tot me door dat ik een keuze moest gaan maken: doorgaan bij de uitgeverij of een baan vinden in de psychologie. Dus toen besloot ik uitgever te worden van boeken voor en door psychologen en psychiaters, als balans tussen de psychologie en de boeken.” Bij de uitgeverij gaf hij de DSM uit (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, red.), een soort ‘bijbel’ voor psychologen en psychiaters. Uiteindelijk werd de uitgeverij Dennis toch iets te commercieel. “Ik wilde weer meer de zachte kant van het vak op, de uitgeverij draaide uiteindelijk puur om cijfers en geld. Toen heb ik eerst trainingen gegeven op de Media Academie in Hilversum. Vervolgens kwamen de sociale media op en voelde ik dat dat de wereld ging veranderen. Het zette me aan tot het reageren op een vacature van de Hogeschool Utrecht die ik voorbij zag komen. Ik mocht komen solliciteren en werd aangenomen!”

LAAT ME MAAR ALLEEN – KLEIN ORKEST

Als Dennis aan het woord eenzaamheid denkt, komt dit lied eigenlijk als eerst in hem op. “Er zit een heel mooie zinsnede in: ‘Laat me maar alleen, ook al valt het soms niet mee. De eenzaamheid is erger met z’n twee’. Het is zo mooi, want daaruit wordt duidelijk dat ‘alleen’ en ‘eenzaam’ twee heel verschillende dingen zijn. Je kunt alleen zijn zonder eenzaam te zijn, maar ook samen zijn en je toch heel eenzaam voelen.”

I KEEP FORGETTIN’ – MICHAEL MCDONALD

Wanneer we Dennis vragen wat zijn favoriete nummer is, scrollt hij even snel door zijn Spotify heen, zodat hij niet per ongeluk de verkeerde titel zegt. “Ja, I Keep Forgettin’ is echt zo’n ongelofelijk lekker nummer waar ik heel blij van word. De melodie is heel vrolijk, maar de tekst gaat over het feit dat de zanger steeds vergeet dat zijn liefde niet meer bij hem is. Heel tegenstrijdig dus, maar absoluut één van mijn favoriete nummers.”

YMCA – VILLAGE PEOPLE

“Toen ik klein was, speelde ik altijd met vrienden die oudere broers hadden. Die broers waren dan heel erg bezig met muziek en ik zat eigenlijk nog in de teddyberen-fase. Ik hoorde dan altijd allerlei nummers uit de slaapkamers van die broers komen, dat vond ik toen al heel vet. Maar op zo’n jonge leeftijd ‘hoorde het niet’ om al met muziek bezig te zijn. Heel raar eigenlijk, dat je moet wachten tot een bepaalde leeftijd om echt interesse te ontwikkelen voor muziek.” Op zijn zesde kreeg hij dan toch zijn eerste plaat cadeau: YMCA van Village People. “Ik ben nog steeds dol op de oude discomuziek die in 1978 uitkwam en heel groot was. Dat kan ik echt altijd draaien.”

AIR – BACH

Het blijft niet alleen bij discomuziek, Dennis houdt van veel verschillende genres. Rock, jazz en ook klassiek. “Ik luister niet enorm veel klassieke muziek, maar Air van Bach is echt ongelofelijk mooi. Dat kan ik wel tien keer achter elkaar luisteren. Die moet je echt eens opzoeken.” Maar de kans om het nummer op te zoeken krijgen we niet, in een oogwenk heeft Dennis het op zijn mobiel opgezet. De liefde voor het nummer is duidelijk van zijn gezicht af te lezen. “Als ik een instrument zou moeten kiezen om goed te kunnen bespelen, zou ik voor de cello kiezen.” Klassieke instrumenten zijn dus ook wel aan de docent besteed. Maar ook iets totaal anders, zoals jazzmuziek, kan Dennis waarderen. “Jazz vind ik ook onwijs mooi. Het album van Miles Davis, Kind of Blue, is nog steeds één van mijn favorieten. Het is volgens mij ook in twee takes opgenomen, echt bizar.”

STREETLIFE – THE CRUSADERS

Het gevoel van alleen zijn heeft Dennis zelf ook gekend. “Ik ging op kamers in Rotterdam om daar te gaan studeren. Ik wilde de stad ontdekken en op een gegeven moment zat ik ’s avonds in de bus en kwam ik langs een restaurant genaamd ‘Streetlife’. Dat deed me enorm denken aan het nummer Streetlife van The Crusaders en dat wurmde zijn weg mijn hoofd in. Ik was absoluut niet eenzaam, maar ik was wel helemaal alleen in die grote stad. Dat gaf me een sterk gevoel van vrijheid.”

Eenzaamheid is wat Dennis betreft in deze tijd wel een belangrijk focuspunt. “Als je bijvoorbeeld dat lied van Klein Orkest als voorbeeld neemt, is dat enorm toepasselijk. Als je alleen al kijkt naar hoeveel mensen thuis zitten en niet de personen kunnen zien die zij graag willen zien. Je kunt online met een heleboel mensen in een meeting zitten, maar je kunt je alsnog heel eenzaam voelen. Ik maak me soms ook zorgen om mensen die zoveel in hun eentje op zo’n kamertje zitten. Het is voor sommigen echt een enorm eenzame tijd.” Niet alleen studenten hebben last van eenzaamheid, ook docenten kunnen door het gevoel getroffen worden. “Er vindt normaal gesproken veel onderwijs plaats bij het koffiezetapparaat. Eventjes elkaar iets vragen of een idee voorleggen. Dat is momenteel natuurlijk geen optie. Het onderwijs mist nu een groot element van spontaniteit en dat is naar mijn mening hartstikke ongezond.”

Tekst: Lizzy-Ann van Dijk, Beeld: Geke Bosch