De mens achter… Sara Plat

Sara Plat (40) is sinds februari 2022 docent aan de School van Journalistiek en vindt het lesgeven leuker dan verwacht. Zoals altijd komt ze aangelopen met een stralende lach. Ondanks dat ze de avond voor het interview een erg gezellig eindejaarsfeest heeft gehad van KRO-NCRV, is daar niks van te merken. Zoals Sara vaak tegen de studenten in haar klas zegt: “Don’t be the grumpy cat,” zal zij dat nooit zijn, zelfs niet met een kleine kater.

Tekst: Evy Rijshouwer, Beeld: Nygel Libiee

DRUK DRUK DRUK

Sara heeft een druk leven, naast de drie dagen die ze in de week werkt als docent innovatieve journalistiek doet ze nog veel meer. Ze werkt namelijk ook anderhalve dag bij KRO-NCRV als formatontwikkelaar, researcher en ze volgt een didactische opleiding om zo goed mogelijk voor de klas te staan. Naast haar drukke werkleven is Sara moeder van twee kinderen van vijf en acht en heeft ze een vriend. Ook hebben ze niet lang geleden een huis gekocht vlak buiten Utrecht in Odijk en deze zijn ze helemaal aan het opknappen. 

HOE ZE TOCH DOCENT IS GEWORDEN

Sara heeft geschiedenis gestudeerd in Groningen, maar werkte tijdens haar studie al bij OOG Radio, de stadsradio. Later volgde ze een minor in Ierland, waar ze werkte voor een campusradio. “Ik dacht toen dat ik niet voor de klas wilde staan… Nou dat is mislukt,” vertelt ze met een schaterlachje. Na haar opleiding geschiedenis besloot ze daarom om een master journalistiek te volgen aan de UVA. Toch is Sara twintig jaar later voor de klas beland. “Jullie zijn natuurlijk een andere doelgroep dan leerlingen op een middelbare school. Ik ben niet zo’n autoritair persoon en een middelbare school leek mij daarom minder leuk. Pubers lijken me soms een wat ingewikkelde doelgroep. Terwijl jullie mijn nieuwe collega’s zijn,” vertelt Sara als een reden waarom ze toch docent is geworden. “Daarnaast ben ik nu bijna twintig jaar ouder dan toen ik afstudeerde en ik heb nu zoveel verschillende dingen gedaan, dat ik jullie ook echt iets kan bieden.”

LIEFDE VOOR GESCHIEDENIS

In haar werk is Sara weinig bezig met geschiedenis, soms ontwikkelt ze nog een format met een historische insteek. Verder is ze nog altijd blij dat ze de opleiding heeft gevolgd, aangezien het wel zorgt voor een brede ontwikkeling. “Ik heb geen spijt van de opleiding, ondanks de gigantische studieschuld van twee masters,” vertelt ze grappend. Tijdens het praten over het onderwerp zie je passie in Sara’s ogen en vertelt ze dat ze enorm van geschiedenis houdt. “Ik sleep mijn gezin ook altijd mee naar allerlei historische dingen op vakantie. Dan staan we bijvoorbeeld weer bij een kasteel, met een beloofd ijsje, want anders krijg ik ze niet elke keer mee.” Ze vertelt enthousiast verder hoe ze op zo’n moment een historische ervaring kan ´herbeleven´: “Ik vind het heel gaaf om op zo’n historische plek te staan en me op dat moment te bedenken dat het daar allemaal gebeurde!”

CONCERTEN EN KOORZANG

Naast Sara’s passie voor geschiedenis, heeft ze ook een passie voor muziek. Dit interview vindt daarom plaats in Café Het Gegeven Paard, aangezien ze graag naar Tivoli gaat voor concerten. Ze luistert graag naar muziek: “Ik ga binnenkort naar Warhaus en ik vind bijvoorbeeld Belgische bands leuk, net zoals Balthazar.” Sara’s muzieksmaak is erg breed, ze gaat niet alleen graag naar concerten, maar ze is zelf ook bezig met het maken van muziek. “Ik zat vroeger in een studentenbandje voor bruiloften en partijen. Ik was leadzangeres, maar ik ben eigenlijk niet zo’n leadzangeres. Ik had zeker drie whisky nodig voordat ik mijn zenuwen onder controle had.” Opgelucht vertelt ze hoe ze dat niet meer hoeft te voelen en een koor meer voor haar is: “Ik zing in een soulkoor dat ik zelf heb opgericht toen ik in Utrecht kwam wonen. Ik kende nog niemand en ik had een cursus soulzang gedaan. Ik heb toen gevraagd of deze leuke mensen van de cursus met mij in een koor wilden en dat wilden ze wel. Dat koor bestaat nu al 15 jaar!”

DUURZAAM WONEN

Sara is vlak buiten Groningen opgegroeid op een varend woonschip. Dit was al een soort van duurzame woonvorm, maar nu is ze verhuisd naar een huis die ze zo duurzaam mogelijk hebben gemaakt. “We hadden geld over, omdat we overwaarde hadden. We wilden het niet in het mooi maken van het huis stoppen. We hebben echt gekeken naar hoe we het duurzaam konden maken. In eerste instantie wilden we van het gas af, aangezien dat natuurlijk beter is voor het milieu. Daarnaast komen mijn vriend en ik allebei uit Groningen en mijn vriend komt bovendien uit het aardbevingsgebied. Ik vind dat je als Groninger eigenlijk bijna verplicht bent om van het gas af te gaan.” Ze proberen het een toekomstbestendigheid huis te maken, door middel van bijvoorbeeld goede isolatie en zonnepanelen. “Ik heb twee kleine kinderen en ik vind toch wel dat wij in ieder geval zelf zoveel mogelijk moeten doen als we kunnen om duurzaam te wonen.” 

HET GLAS HALFVOL

Zoals al eerder verteld, is Sara een erg optimistisch persoon. Ook al heeft ze met haar werk als formatontwikkelaar het vaak te verduren dat ze wordt afgewezen. Ze vertelt dat je in het journalistieke vak sowieso soms teleurgesteld zal worden: “Ik probeer de studenten te laten inzien dat je soms voor een teleurstelling komt te staan, maar uit alles wat je doet neem je iets mee waar je later wat aan hebt. Zo niet, dan heb je gewoon een leuk gesprek gehad of een interessant iemand ontmoet. Ik hoop dat ik jullie meegeef dat je er een beetje blijmoedig in moet staan. Er zijn veel journalisten die met zware onderwerpen bezig zijn, maar er mag ook best gelachen worden. Het heeft niet zo’n zin om constant te zwelgen.” Naast wat blijmoedigheid hoopt Sara de studenten bewust te maken van het feit dat ze niet alles zelf in de hand hebben, maar dat ze wel echt iets kunnen veranderen aan wat ze wel in handen hebben. Ze hoopt de studenten te laten inzien dat ze veel scheppingskracht hebben met alles wat ze in huis hebben, “Ik zei ook laatst tegen een klas: ‘plus één, als je begint aan iets. Jullie kunnen straks zoveel, maar je moet er wel aan beginnen.’ Ik vind het ook belangrijk dat jullie naar elkaar luisteren en er enige zachtheid mag zijn, want je weet nooit waar iemand vandaan komt. Ik vind dat belangrijk aangezien in de journalistiek veel kan worden overschreeuwd.” Oftewel, don´t be the grumpy cat en luister ook naar de stillere stemmen.