Student & Eetstoornis

Iedereen draagt wel eens een masker. Je vrolijker voordoen dan je je voelt. Zo zijn er veel mensen om je heen die mentale problemen hebben waar jij misschien niks van weet. Journalistiek student Maud (18) heeft een eetstoornis gehad en is nu herstellende. Al zie je het nauwelijks aan de buitenkant door haar energieke en spontane houding; ze is door een moeilijke tijd heen gegaan.

UPS EN DOWNS

“Ik zou mezelf omschrijven als herstellende van een eetstoornis,” begint Maud het gesprek. “Ups en downs zijn zeker aanwezig, maar gelukkig zijn er de laatste tijd meer ups dan downs.” In februari merkte Maud dat het niet goed met haar ging. Een vriend van haar is uiteindelijk de stok achter de deur geweest. “Hij zei tegen mij dat als ik niet zelf naar mijn ouders zou gaan om te vertellen dat het slecht ging met mij, dat hij het zou doen.” De ouders van Maud waren een enorme steun, nadat ze bekomen waren van de schrik. “Ik vond het een afgang om aan mijn ouders te vertellen. Ik wilde heel graag zelfstandig worden, maar heb in plaats daarvan een eetstoornis ontwikkeld.” Maud lijdt aan anorexia. “Ik hoefde gelukkig niet naar een kliniek. Daar heb ik voor gestreden.”

TIJDSBESTEDING

Het is niet helemaal duidelijk hoe de eetstoornis van Maud begon. Ze is altijd heel veel met haar gewicht bezig geweest. “In groep 8 had ik bijna een eetstoornis, maar dat is vanzelf ‘weggegaan’ door de overgang naar de middelbare. Het voelde als een nieuwe start.” Toen Maud alleen op kamers kwam te  wonen, ging het weer fout. Ze was de jongste op haar werk en studie waardoor uitgaan lastig werd. “Ik was uiteindelijk elke avond om tien uur ‘s avonds thuis. Het was te spannend om bij een 18+ kroeg binnen proberen te komen.” Dus ging ze zich focussen op dingen die ze thuis kon doen, zoals koken. “Dat vond ik echt geweldig om te doen. Maar na een tijdje ging ik steeds meer letten op wat er in mijn eten zat. Ik ging calorieën tellen.” De eerste vriendin waar Maud aan vertelde dat ze een eetstoornis had, woonde op dat moment bij haar. “Ik kon het niet meer verbergen. Zij kreeg het langzaam door. Ik dacht dat ze me niet kon horen overgeven.” 

GELE HUID

“Als mensen mij vragen waar ik spijt van heb gehad het afgelopen jaar, is dat wel echt dat ik boven de wc ben gaan hangen. Zo kwam ik erachter hoe makkelijk het eigenlijk was om weinig binnen te krijgen en houden.” Maud at amper goede maaltijden. Ze begon met een ontbijt dat bestond uit dadels en een granenmix. De rest van de tijd snackte ze alleen maar wortels. “Mijn moeder zei dat ik geel werd. Er zit dus een stofje in wortels waardoor je geel wordt. Omdat ik verder geen andere voedingsstoffen binnen kreeg, werd ik langzamerhand geel”.  

JE KAN HET NIET ALLEEN

De eerste stap die Maud zette na haar verhaal te hebben verteld aan haar dierbaren, was het spreken van een jongerencoach. Helaas ging het alleen maar slechter met Maud toen zij in contact kwam met de coach. “De coach motiveerde mij om mijn ouders erbuiten te houden. Maar hoe sterk je ook bent: je kan het niet alleen. Ik wilde het zelf oplossen, maar dat kan niet.” Hoewel corona voor velen van ons roet in ons eten gooide, kwam het voor Maud als reddende engel. “Ik moest gedwongen bij mijn ouders wonen en achteraf gezien had ik die supervisie van mijn ouders op dat moment nodig.” Samen zijn ze naar de huisarts gegaan en is Maud doorverwezen naar een diëtist en haptonoom (iemand die zich bezighoudt met aanraken en voelen, houding en beweging en met de gevoelsmatige wisselwerking tussen mensen red.). “In de eerste periode ben ik nog meer afgevallen.” Met de diëtiste maakte Maud afspraken. “Ik moest weer opnieuw leren eten.” Samen maakten ze schema’s. “Naast eetschema’s, maakten wij ook sportschema’s. Ik sportte hartstikke veel en enorm zwaar.” Drie keer per week werd Maud gewogen bij de huisarts. “Dat vond ik verschrikkelijk. Steeds weer dacht ik: ‘hoe ben ik hier beland’. Soms haalde ik stiekem trucjes uit om zwaarder te lijken voor het weegmoment.” Uiteindelijk mocht Maud één keer per week thuis wegen. “Hierdoor kreeg ik meer zelfvertrouwen en deed ik het ook op een eerlijke manier.”

STAPJE VOOR STAPJE

Maud kwam met een onrealistisch beeld bij de diëtiste. “Ik dacht dat er ontiegelijk veel calorieën in bijvoorbeeld brood zat. Bepaalde dingen at ik niet meer, zoals rijst en pasta.” Ook vond ze het moeilijk om iemand anders voor haar te laten koken. “Als mijn vader kookte, keek ik over zijn schouder mee. Ik moest en zou weten wat ik op mijn bord kreeg.” Maud is nu gestopt bij de diëtiste. De rest van haar herstellende reis moet ze alleen doen. “Nu moet ik mezelf gaan uitdagen om bepaalde dingen weer te eten. Ik heb bijvoorbeeld laatst weer een pizza gegeten!” Maud heeft genoeg redenen om trots op zichzelf te zijn. “Nu ik weer op mezelf woon gaat het een stuk beter. Ik neem mijn verantwoordelijkheid.” Soms heeft ze nog slechte gedachten of gewoontes, maar dat zijn de ups en downs waar ze het eerder over had. “Tijdens het hardlopen ren ik soms nog een kilometer extra, maar dan voel ik me niet trots. Dan zeg ik wel echt tegen mezelf ‘nee Maud, slechte gedachte.’” Ze hoopt snel haar volgende eetdoel te behalen. “Het zijn allemaal kleine overwinninkjes.”

Terugblik

“De nasleep van een eetstoornis is denk ik het ergst. Ik heb weinig energie en kan me totaal niet concentreren. Ik kan nu langzaam weer boeken lezen en stilzitten. Ik vind het apart om te bedenken dat ik op zo weinig eten heb geleefd.” Op haar zwaarst was Maud 64 kilo en op haar lichtst 53. “Het gaat om de paar grammetjes die erbij moeten komen. Je weet dat het belangrijk is dat die erbij komen, maar het is moeilijk voor mij om het op de weegschaal te zien.” Nu zit Maud op haar streefgewicht van 57 kilo. “Ergens ben ik er niet blij mee, daardoor weet ik dat ik er nog niet ben.” Gelukkig haalt Maud kleine gelukjes uit haar werk in de horeca. Al is dat helaas nu wel stuk lastiger vanwege corona. “Het vooruitzicht van leuke dingen doen, dingen die ik echt wíl doen, is heel fijn.” Maud heeft een mooi vooruitzicht om naartoe te werken. “Zodra het weer kan, ben ik van plan veel te reizen. Daar kijk ik echt naar uit!.”

Mocht jij, of iemand in je naaste omgeving hulp nodig hebben met een eetstoornis, kijk dan op de website Proud2bme.nl. Hier vind je hulporganisaties in je naaste omgeving. 

Tekst: Eva Metselaar Beeld: Geke Bosch