Student & Eenzaam

Tariq Kasem (27) is in een hele goede bui wanneer ik hem nog net voor de nieuwe maatregelen op school tref. Begin dit schooljaar is hij gestart aan de School voor Journalistiek en ondanks dat de lessen grotendeels online plaatsvinden, bevalt de opleiding hem goed. Ik spreek hem over eenzaamheid, waar hij naar eigen zeggen een verleden mee heeft. “Eenzaamheid is een groot onderwerp in mijn leven. De hele wereld is eenzaam op dit moment. Het is tijd om het taboe te doorbreken, daarom deel ik vandaag mijn verhaal.” 

OORLOG IN IRAK

We nemen plaats in één van de houten, geluiddichte hokjes. Al snel begint Tariq te vertellen over zijn jeugd. “Ik ben geboren en deels opgegroeid in Bagdad, Irak. Op mijn elfde zijn mijn moeder, vijf zussen en ik naar Nederland gevlucht vanwege de oorlog daar. Mijn vader was al zes jaar eerder deze kant opgekomen, hij vluchtte wegens politieke redenen. We konden wel in Irak blijven wonen, maar hadden daar geen toekomst.” Als klein jochie heeft Tariq al vaak te dealen met eenzaamheid. De afstand tussen hem en zijn vader valt Tariq zwaar en op school heeft hij weinig vriendjes. “Het feit dat ik opgroeide als enige jongen in een gezin van vijf dames, een moeder en een vader die er nooit was, maakte dat ik van jongs af aan al eenzaamheid ervaarde. Samen spelen, samen studeren… dat gebeurde zelden. Mijn klasgenootjes en de andere kinderen om mij heen waren een stuk rebelser dan dat ik was. Ik werd veel gepest.”

LICHT AAN HET EIND VAN DE TUNNEL

Eenmaal in Nederland krijgt Tariq veel op zijn bord. Er zit een grote leeftijd tussen hem en de andere kinderen, hij moet een nieuwe taal leren, gewend raken aan een voor hem vreemde cultuur en hij krijgt daarbij weinig tijd en hulp om het trauma van de oorlog te verwerken. Een paar jaar later scheiden zijn ouders. “Ik werd al op vrij jonge leeftijd volwassen daardoor. Er was eigenlijk geen andere optie. Dat is best een intense ervaring. Ik ben een emotioneel persoon, waardoor ik het soms lastig vind om dingen van me af te zetten.” Als Tariq een paar jaar ouder is, heeft hij veel last van paniek- en angstaanvallen. Wanneer het eerste kindje van zijn zus geboren wordt, ziet hij licht aan het eind van de tunnel. “Vlak nadat mijn zus bevallen was, mocht ik mijn neefje voor de eerste keer vasthouden. Hij klampte zijn kleine vingertjes zó hard rondom mijn vinger! Ik voelde de kwetsbaarheid aan alles. Dat nieuwe leven, zo fris en zo onbevangen, los van problematiek… dat gaf me hoop. Het was voor een lange tijd donker geweest in mijn hoofd en op dat bewuste moment ging het licht weer aan.” 

DRAMA ARTIEST

Kort daarna begint Tariq aan de opleiding Drama Artiest, waar hij grotendeels zijn emoties een plekje kan geven. Toch merkt hij afstand tot zijn medestudenten en docenten. “Veel mensen hebben een zwak voor mijn verhaal. Daarom voelen ze een connectie. Maar tegelijkertijd willen ze ook niet dat het te dichtbij komt. Dat is dan te intens voor ze. Ze weten niet hoe ze met de situatie om moeten gaan, dus dealen er maar liever niet mee.” Desondanks weet Tariq de negativiteit om te draaien in iets positief. Tijdens zijn opleiding voert hij veel monologen en volgt hij dans- en spellessen. Stukje bij beetje zit de student beter in zijn vel. Hij rondt de studie succesvol af en neemt een tussenjaar om andere dingen te doen en na te denken over wat hij verder wil.

NIEUWE CRISISTIJD  

Sinds COVID-19 zijn intrede deed en de wereld in crisis verkeert, ervaart Tariq opnieuw eenzaamheid. “Het journalistieke vak is heel sociaal, je hebt hier mensen voor nodig. In deze tijd is dat wel een uitdaging. Ook is het lastig om mijn medestudenten en docenten goed te leren kennen. Eenzaamheid speelt weer op. Ik merk dat aan mezelf maar zie het ook in de klas en bij de docenten. In eerste instantie probeer ik dat gevoel zoveel mogelijk te blokkeren, door leuk te doen en een glimlach op te zetten. Maar later op de dag ben ik kapot.” Volgens Tariq is deze eenzaamheid dan ook niet te vergelijken met de eenzaamheid tijdens de oorlog. “Waar je elkaar in een oorlogssituatie nog wel opzoekt en juist een arm om elkaar heen slaat, worden we van deze pandemie heel individueel. De eenzaamheid komt langzamerhand binnensluipen en neemt echt een beetje je leven over. Al je sociale contacten en leuke activiteiten gaan op een lager pitje. Eenzaamheid eist niet alleen mentaal maar ook fysiek zijn tol.”

POSITIVITEIT

En toch lijkt de goedlachse student positiever dan ieder ander. Tariq bevestigt dat enthousiast. “Er kwam een moment waarop het me duidelijk werd dat ik positiever moest gaan denken. Dan word je je eigen meester. Ik pak mezelf echt wel aan als ik merk dat ik weer de negatieve kant op ga.” Hij denkt even na. “Niet dat ik streng ben voor mezelf hoor! Maar ik ken mezelf steeds beter en herken ook mijn patronen. Het is belangrijk om eenzaamheid op tijd te signaleren en daar ook iets mee te doen. Goed eten, koffie halen, een nieuw outfitje aan, herstel die energie! Lekker wandelen, zitten op een bankje en de omgeving goed in je opnemen, eventjes je hersenen prikkelen met iets anders. Soms lukt het niet om afleiding te vinden en heb ik alleen maar nachtmerries. Ik luister goed naar mijn lichaam. Het zijn allemaal kleine dingen, maar ze tellen erg zwaar mee.” Ook werkt het voor Tariq goed om met de dag te leven en niet al te ver vooruit te denken. “Als ik me eenzaam voel, focus ik me op mezelf en bedenk ik me hoe ik de situatie beter kan maken. Eigenlijk zeg ik dan tegen mijn hersenen: ‘hier blijven’. Dat is gewoon een spelletje. Daarnaast ben ik altijd weer dankbaar voor de dag.”

‘HET IS EEN DEEL VAN MIJ’

Het valt me op dat Tariq bijzonder open is. Ik vraag hem hoe dat zo is gekomen. Hij glimlacht. “Eenzaamheid is een deel van mij. Het maakt me divers in mijn persoonlijkheid en in hoe ik dingen benader. Er zijn zoveel mensen die met de menigte meelopen. Op het moment dat jij goed met jezelf alleen kunt zijn, kun je ook met anderen zijn. Er zijn denk ik veel mensen die zich schamen voor het feit dat ze zich alleen voelen en dus niks durven te zeggen.”

Volgens Tariq is het belangrijk om ons te realiseren in welke situatie we zitten. Het is best zwaar en dat mag ook gewoon gezegd worden. “Uiteindelijk hoop ik dat hier meer over gepraat wordt en dat we elkaar een handje kunnen helpen. Dat zou denk ik al heel veel schelen. Eenzaam zijn we uiteindelijk allemaal: je komt alleen en je gaat alleen. Maar er zijn zo ontzettend veel mensen om ons heen, het is niet nodig om alles in je eentje te ervaren en op te lossen. Je komt echt ver als je durft te praten over je emoties. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor anderen. Laten we elkaar juist opzoeken – in hoeverre dat op dit moment kan -, naar elkaar luisteren en het beste uit elkaar halen.”

Tekst: Lisa Kroesen, Beeld: Geke Bosch