De mens achter Marijke Kolk

Wie kent docent Marijke Kolk (50) niet? Op een zonnige maandagmiddag zijn we van harte welkom bij de Journalistiek docent en ‘tijdschriften queen’ thuis in Zoelen. “Ik heb niks met hard nieuws.” 

Tekst: Anouk Bowman, Fotografie: Geke Bosch

Ik krijg niet vaak de kans om mijn favoriete docent op de SVJ te interviewen. En zo reizen we op een zonnige maandagmiddag af naar het pittoreske Zoelen, in de buurt van Tiel, waar Marijke woont met haar man Erik en achttienjarige poes Mauwtje. Haar aanbod om ons op te pikken van het station slaan we niet af: de enige manier om in de buurt van de vrijstaande woning te komen zou via het buurtbusje zijn. Het gesprek in de auto gaat al snel over corona: docenten blijken net zo gek te worden van de online lessen als leerlingen. “Ik wil mijn studenten weer normaal aan kunnen kijken. Ik had laatst de gelegenheid om een klas eindelijk in het echt les te geven. Bij de eindevaluatie online had een leerling ingevuld: ‘Marijke bleek uiteindelijk wél een warme docent te zijn’. Toen kwam ik erachter dat ik blijkbaar online niet zo goed ‘connect’ met leerlingen als in het echt. Ik hoop dus snel weer normaal les te kunnen gaan geven.” 

De gezamenlijke frustraties worden al snel omgezet in verwondering wanneer we langs prachtige groene weilanden en een alpacaboerderij rijden. Marijke kijkt niet meer op van de pluizige grasmaaiers, waardoor we ons hardop afvragen of ze soms in een agrarische omgeving is geboren. “Oh nee hoor!”, lacht ze. “Ik ben geboren in Rotterdam en opgegroeid in Rijswijk. Ik ben naar de Betuwe verhuisd voor de liefde.” De docent blijkt een ware trendsetter te zijn: zij en man Erik vonden elkaar op het internet, ver voor de tijden van Tinder en Bumble.“Tijdens het allereerste seizoen van de tv-show Big Brother is er een online forum opgezet, waar mensen het met elkaar over het programma konden hebben. Een gebruiker genaamd Bas en ik zaten op één lijn, we dachten continu hetzelfde. Voordat ik het wist kreeg ik een uitnodiging van die ene Bas om ‘privé’ te chatten. Ik zat op het account van een vriendin en noemde mezelf Elsie. We hebben ook nog cassettebandjes die we elkaar stuurden waar ‘Bas en Elsie’ op staat.” 

Van school afgestuurd

Dat Marijke niet alleen in de liefde onconventioneel te werk gaat blijkt na wat doorvragen al snel. “Ik was een rebelse puber met een wat moeilijkere jeugd. Mijn ouders gingen op een gegeven moment scheiden toen ik een jaartje of twaalf was, dat was in de jaren zeventig echt niet zo normaal. Ik ben zelfs van mijn eerste middelbare school in Den Haag afgestuurd. Ik zakte af van het gymnasium naar de havo, toen was m’n vader er klaar mee en stuurde hij me naar het strenge Christelijke Lyceum Delft. Na uiteindelijk de havo te hebben afgerond via het volwassenenonderwijs kwam ik na een jaartje fotografie in 1990 aan de kunstacademie in Den Haag, in 1991 terecht op de School voor Journalistiek in Utrecht. 

De SVJ in Marijke haar tijd, hoe zag die er dan uit? “Alle geruchten die je misschien hebt gehoord, kloppen. Het ging inderdaad om veel sigaretten, veel alcohol, veel zwarte koffie. Het gebouw stond geregeld blauw van de rook. Docenten hadden relaties met leerlingen. Nu kunnen we ons daar natuurlijk niks meer bij voorstellen.” Ze voegt er aan toe dat ze zelf ook een typische student was in die tijd. “Ik snakte naar vrijheid. Ik kwam in Utrecht in een studentenhuis in Lombok met drie andere meiden te wonen waar ik toen goed bevriend mee ben geraakt. Daarnaast ontmoette ik mijn eerste grote liefde, vond ik de studie leuk, en leek het leven even perfect.” 

En toen was de studie afgelopen. “Ja, na vijf jaar heb ik de SVJ afgerond en ben ik voor een jaar Internationale Journalistiek in Londen gaan studeren. Een rib uit m’n vaders lijf. Na Londen ging ik door naar Kaapstad voor een stage bij twee Nederlandse correspondenten, Runa Hellinga en Henk Heeres. Ik was een poos hun manusje van alles. Dat was eigenlijk wel een moeilijke tijd omdat ik er toen achterkwam dat ik niks met ‘hard nieuws’ had. Ik weet nog dat Runa op een gegeven moment zei: ‘Wat doet ze hier.’ Maar ik had gewoon veel meer met ‘menselijke’ verhalen. Toen ben ik artikelen op gaan sturen naar onder andere Flair, en zo is dat balletje een beetje gaan rollen.” 

En rollen, dat deed het balletje zeker. Na een carrière met onder andere hoofdredacteurschap bij magazines zoals Fancy en Flair, een boek over een persoonlijke ervaring, een vaste column bij Het Algemeen Dagblad en Trajectum en een podcast bij de Margriet, heeft Marijke nooit stil hoeven zitten. “Wilbert van der Heijden (oud-SVJ docent, red.) vroeg me of ik les wilde geven bij de tijdschriftenspecialisatie, op freelance basis. Al gauw werd dat een vaste aanstelling en nu geef ik alweer dertien jaar lang les. Door mijn collega’s en leerlingen heb ik me altijd thuis gevoeld op de SVJ. Je passie overbrengen vind ik één van de leukste dingen die er is. Jonge mensen vind ik ook nog steeds heerlijk, die zijn niet op hun mondje gevallen.”