Het Gesprek Teske de Schepper

Kleine regendruppels beginnen uit de lucht te vallen, maar het Amsterdamse Vondelpark ligt er prachtig bij op deze dinsdagmiddag. Vanuit de drukte komt een oase van rust het gezellige VondelCS binnengewandeld. Teske de Schepper (zangeres en YouTuber) is meer zichzelf dan ooit tevoren en dat straalt overal vanaf. Na de release van haar eerste eigen album en de verhuizing van het bruisende Amsterdam naar een dorp in Limburg, houdt de 24-jarige zich nu vooral bezig met het schrijven van haar eerste boek,  het maken van nieuwe muziek en het grootbrengen van haar twee kittens. We spreken Teske hierover én over haar visie op activisme via sociale media. 

Hoe gaat het met je?

Terwijl Teske haar spijkerjas uittrekt en over de stoelleuning heen legt, geeft ze een gulle glimlach. “Het gaat goed met me! Afgelopen jaar zijn er veel dingen veranderd, ik deed het tegenovergestelde dan wat mijn tienerversie van me verwachtte. Na vijf jaar verhuisde ik van de stad naar een dorp. Hier vind ik veel meer rust. Verder ben ik bezig met het schrijven van mijn eerste boek!” De blondine vertelt dat het een bundel gaat worden van door haar geschreven gedichten. Het gaat over volwassen worden en het tegenkomen van obstakels daarbij. “Ik noem het altijd het ‘grijs’ van mijn leven. Meestal ben ik best zwart-wit, maar ik heb de laatste jaren ook wel een emotieloze staat meegemaakt. Ik houd me heel erg bezig met de zoektocht naar mijzelf en hoe ik met mezelf omga.” 

Veel daarvan deel je ook online, dat doe je al langer dan tien jaar. Kennen jouw volgers je écht?

Teske begint te lachen. “Je hebt natuurlijk veel van mij mee kunnen maken. Ik denk wel dat ik mezelf op veel momenten meer ‘aan’ heb gezet, maar daar zit natuurlijk nog steeds mijn kern onder. Als je nu mijn video’s kijkt, kom je denk ik wel heel dicht in de buurt van hoe ik nu met jullie zit te praten.” Teske blikt terug op haar YouTube-verleden. “Het vreemde aan mijn vak is dat je constant naar jezelf aan het kijken bent. Je regisseert precies hoe je online wilt komen en hebt eigenlijk alle touwtjes in handen.” Naast YouTube, leer je Teske ook kennen via haar muziek. Eind 2018 bracht ze haar eerste eigen album uit. “Ik heb wel ingezien dat mensen over het algemeen twee jaar achterlopen met het beeld dat ze van je hebben. Vergelijk het met je ooms en tantes en klasgenoten van vroeger. Als je ze weer ziet, vragen ze je bijvoorbeeld naar iets waarmee je anderhalf jaar geleden al stopte. In de media is dat eigenlijk precies hetzelfde.” 

Ga je dan niet heel kritisch naar jezelf kijken?

“Dat ben ik wel een tijdje heel erg geweest!”, begint Teske. “Daar kwam ik eigenlijk achter op het moment dat ik het niet meer leuk vond om aan mensen te vertellen wat ik deed. Maar de momenten waarop ik daar veel mee bezig was, waren ook de momenten waarop het niet zo goed met me ging.” Ze denkt even na om de juiste woorden te vinden. “Ik ontdekte dat ik zichtbaar was met een versie van mijzelf waar ik zelf helemaal niet graag naar wilde kijken. Iedereen wil geliefd zijn door zijn of haar leeftijdsgenoten en omgeving. Ik heb mezelf echt moeten leren dat dat niet het belangrijkste is.” 

Eerder heb je gezegd dat je soms moeite hebt met het leggen en onderhouden van contacten. Hoe is dat ontstaan?

“Oei! Ik denk dat dat niet is ontstaan, maar gewoon iets is wat in mij zit. Ik ben heel erg op mijzelf. Dat betekent niet dat ik het niet leuk vind om met anderen te zijn… maar ik ben heel erg dromerig en vergeet soms op de een of andere manier de mensen om me heen. Het is niet omdat ik niet om ze geef, ik verlies me soms in mezelf. Dat kan ook gevaarlijk zijn.” De zangeres vertelt dat ze er moeite mee heeft om mensen toe te laten. “Er staan een paar mensen heel dichtbij me en daar heb ik echt een hele fijne band mee. Maar soms vergelijk ik mezelf met anderen en dan ga ik er wel over nadenken en twijfelen. Hoe doen ze dat, zóveel vriendschappen tegelijk onderhouden?”

Uit eerdere interviews merken we dat authenticiteit in je leven en in je uitstraling iets is waar je naar streeft. Is het lastig om authentiek te zijn? 

“Haha! Ja en nee… Als je daar geld mee wilt verdienen, moet je toch wel aan een bepaalde norm voldoen. Dat vind ik best lastig, ik word ook echt moe van het woord influencer. Ik zou me er echt niet graag mee identificeren, maar het heeft wel betrekking op wat ik doe. Het is alleen zo’n onwijs lege term. Ik zou het veel leuker vinden als je mij kent door iets persoonlijks dan dat je mij kent van dat ik bijvoorbeeld ‘altijd zoveel koop bij de Primark’. In die zin focus ik me wel echt op het delen van de dingen waar ik gepassioneerd over ben. Daar word ik zelf ook veel enthousiaster van.”

Hoe zie je jezelf?

“Pfoeh!” Teske werpt een blik het Vondelpark in. “Dat is echt heel lastig…” Ze denkt diep na. “Ik denk… ik ben heel erg gevoelig. En ik wil graag het juiste doen. Aan de andere kant heb ik de drang om tegen de menigte aan te schoppen. Daarmee bedoel ik dat ik er tegendraads van kan worden als ik binnen de lijntjes moet kleuren. Verder ben ik ook best wel onzeker. Vooral als het gaat over of ik wel leuk en goed genoeg ben.” Er valt een korte stilte. “Ik houd heel erg van kwetsbaarheid.” Gaat de zangeres verder. “Daar probeer ik steeds weer een nieuwe grens in te ontdekken. Kwetsbaarheid die je toont in tekst of film is altijd geregisseerd. Als ik jou daadwerkelijk op dit moment vertel hoe ik me voel, is dat veel kwetsbaarder dan dat ik je een zelfgeschreven gedicht onder je neus schuif. Dat is wel een groot thema in mijn leven. Ik vind het heel tof als anderen zich kwetsbaar opstellen en probeer mezelf daar ook in uit te dagen. Dat gaat echt tegen mijn natuur in, want ik ben een echte controlfreak.”

Een tijdje geleden plaatste je op Instagram dat je jezelf niet al te activistisch wilt uiten via sociale media. Hoe zit dat?

“Ik vind het best wel spannend! Het laatste wat ik wil, is het zijn van ‘die irritante stem’ waardoor je afkeer krijgt van hetgeen waar ik in geloof. Het is niet voor niets dat het stereotype mens dat je te binnen schiet bij iemand die veganistisch is, een belerend en irritant iemand is die jou vertelt wat je wel en niet mag doen. Ik denk dat het aanpraten van een schuldgevoel niet werkt. Sterker nog, ik ben zelf heel lang vegetariër geweest in plaats van veganist en kreeg daar veel kritiek op. Heel erg vingertje-wijzend, dat werkte zó averechts bij mij. Uiteindelijk is dat ook niet geweest waarom ik die stap heb genomen, dat kwam heel erg uit mijzelf.”

En hoe draag je dat uit?

“Het is af en toe wel lastig om de balans te vinden. In mijn geval komt er veel emotie bij kijken. Bijvoorbeeld als ik een nieuwsbericht lees over een stalbrand, dat maakt me heel boos. Af en toe laat ik mezelf toe om over dat soort dingen te posten omdat ik er wel een beetje in geloof dat heel veel dingen onzichtbaar zijn voor mensen die er niet mee bezig zijn. Maar ik vind het een veel leukere uitdaging, ook voor mijzelf en voor mijn gemoedstoestand, om de positieve kant te belichten in plaats van bezig te zijn met wat ik niet goed vind gaan. Ik denk ook dat ik het mezelf heel moeilijk zou maken als ik dat niet zou doen, in mijn omgeving eet namelijk niemand veganistisch. Ik vind daar wat van, maar ik kan natuurlijk niet spreken of denken voor een ander. Ik weet alleen maar hoe mijn brein werkt.”

Is dat niet heel frustrerend?

“Soms wel! Ik kan me er onwijs over opwinden maar probeer mezelf niet toe te staan om zo te denken. Want ik zou mijn leven er heel onplezierig door maken. Ik ben wel vocaal hoor, maar meer om te laten zien van: ‘hey, er is echt wel meer dat je kan eten dan sla’! Denken in mogelijkheden in plaats van in onmogelijkheden. Dat is hetgeen wat ik wil meegeven. Ik wil graag de persoon zijn waardoor je denkt: wat tof! Zo had ik er nog niet over nagedacht.”

Stel, jij zou voor iedereen mogen bepalen hoe het zou moeten gaan. Wat zou je invoeren, afschaffen of aanpassen?

“Er zijn twee manieren om hier naar te kijken: de fantasiewereldversie en de realistische versie. In dat laatste zou ik heel graag meer transparantie willen. Ik denk dat er nu heel veel dingen gebeuren in de vee-industrie waarvan mensen niet afweten. Om dat te bereiken zou ik willen dat mensen meer onderwezen zijn over wat ze eten en drinken. Daarnaast zou ik proberen de massaproductie terug te dringen. Vlees eten is niet hetgeen waar ik problemen mee heb, het is juist die massaproductie waarbij dierenrechten heel ver te zoeken zijn. In mijn fantasiewereldversie zou van zowel mensen als dieren geen misbruik gemaakt worden. Dat iedereen een eigen wezen is met verlangens en angsten op wat voor vlak dan ook, want onze hersenen zijn natuurlijk beter ontwikkeld dan die van een koe. Maar ook een koe wil dingen in zijn leven. In mijn utopie zou dat allemaal heel harmonieus met elkaar samenwerken en zouden wij als mensen ons vooral niet superieur voelen aan andere wezens.”

Ben je gelukkig?

“Jeetje!” Er ontsnapt een nerveus lachje uit Teske haar mond. “Ik heb hier deze week over na zitten denken, weet je dat? In de kern ben ik denk ik wel gelukkig. Ik heb alles wat ik nodig heb en ik ben heel erg content met hoe mijn leven eruit ziet. Maar ik ben niet altijd blij…” Teske denkt even na en trekt dan haar conclusie. “Heel graag wil ik zeggen: natuurlijk ben ik hartstikke blij en gelukkig. Maar dan zou ik deels liegen. Het is een beetje een zoektocht voor mij: zit dat gewoon in me en is dat mijn karakter of komt dat voort uit dat ik bijvoorbeeld heel kritisch ben op mezelf en dat ik zoveel controle wil over dingen? Ik probeer er wel altijd heel open over te zijn. Ik denk dat heel veel mensen eenzelfde soort gedachtegang hebben en zo kun je elkaar daar ook een beetje in bijstaan.”

Tekst: Lisa Kroesen & Rick Pietersz, Beeld: Geke Bosch