U-spot: Jordi Holterman
Audio-visuele kunstenaar, tekenaar en muzikant. Creatieve duizendpoot Jordi Holterman (21) mag dan wel in Zuilen wonen, toch voelt hij zich helemaal thuis op de Oudegracht in het centrum van Utrecht. De student Journalistiek deelt graag met ons zijn favoriete plekjes aan het water. “Dit kleine stukje Utrecht is zo ongelofelijk zelfvoorzienend.”
De kou knaagt aan onze vingers terwijl we op de brug tegenover het pand op de Oudegracht 245 staan te wachten op Jordi. Voor wie het adres bekend in de oren klinkt, kan dat kloppen. Het pand was lange tijd de thuisbasis voor Tivoli. Daarna nam Kytopia er haar intrek. Nu staat het gebouw, na een poosje gediend te hebben als oefenruimte voor bandjes en muzikanten, leeg. Een misstap, vindt Jordi. “Ik wil nu niet gelijk activistisch klinken, dat geeft gelijk zo’n bedrukte toon aan een interview. Maar het is natuurlijk wel zonde. Het is nu van Ad Hoc (leegstandsbeheerder, red.) en wordt op een gegeven moment omgetoverd in een soort samenkomingsplek. Dat vind ik wel jammer.”
Terwijl Jordi een zakje rode dropveters uit z’n zak vist en ons vertelt over z’n huidige minor (Praktische Filosofie aan de UvA), krijgen we de kans om even goed naar de andere panden aan de Oudegracht te kijken. Dat de creatieveling zo’n fan van dit stukje Utrecht is, is niet verrassend: “Deze gracht is zo ongelofelijk zelfvoorzienend. Ik had in dat gebouw veel repetities.” Jordi wijst naar een oud pand. “Toen gingen we vaak dáár eten halen”, zegt hij terwijl hij wijst naar een ander pand. “En daar koffie. En daar m’n tekenspullen. Je hebt hier alles.”
De oefenruimtes in het pand van het oude Tivoli kent Jordi goed. “Ik zat hier eerst met Sigmund’s Freund om te repeteren: nu zijn we helaas uit elkaar. Tegenwoordig zit ik in de band Nonchelange en maak ik m’n eigen muziek onder de naam Dejordo. Daarnaast ben ik samen met Jim (Brink, ook student Journalistiek) een creatief collectief gestart, genaamd Plathaar. Op de vraag of ik een handle moet toevoegen reageert hij enthousiast. “Ja graag, gewoon @plathaar.”
Moksi & Tandoori
Na het oefenen haalde Jordi dikwijls zijn eten bij Moksi & Tandoori, een restaurant verderop in de straat. “Ze hebben hier echt ongelofelijk goed Surinaams eten. Het restaurant staat bekend om de gele sambal, ik hoorde dat ze die zelfs binnenkort in potten gaan verkopen.” Fotograaf Geke gaat overstag en neemt wat bami mee naar huis.
“Ik vind het tekenen van karakters niet zo bijzonder: de wereld eromheen, die fascineert me.”
Swaak 1892
Naast het maken van muziek, tekent Jordi ook graag. Zijn spullen haalt hij bij Swaak 1892, iets verderop, op de Oudegracht 195. “Ik vind het tekenen van karakters niet zo bijzonder: de wereld eromheen, die fascineert me.” Wanneer hij ons een voorbeeld van zijn werk laat zien, snappen we wat hij bedoelt. Het dystopische paddestoelen oerwoud heeft iets magisch en buitenaards. “Ik zit meestal zes uur aan zo’n tekening, met fineliners. Daarvoor schets ik met potlood. Ze hebben bij Swaak alles wat ik nodig heb.”
Blunder
Voor inspiratie gaat Jordi vaak naar stripwinkel Blunder, een paar deuren verwijderd van Swaak 1892. “Ik begon ooit met het kijken van anime, maar ontdekte toen na een Google sessie dat er ook zoiets als manga bestond. Het was alsof ik na het kijken van een film ontdekte dat er nog een hele boekenreeks aan vast zat. Ik was verkocht.” Zijn favoriete manga? “Berserk.”
Centraal Museum
Als Jordi eens niet verantwoordelijk wil zijn voor het creëren van kunst, maar er alleen naar wil kijken, bezoekt hij het Centraal Museum op de Agnietenstraat. “Laatst was er een vette surrealistische tentoonstelling. Toen heb ik voor de eerste keer een Dali in het echt gezien. Dat heeft zo’n indruk gemaakt. Het was intens. Dat schilderij had zoveel karakter.”
Of Jordi de Oudegracht ook weleens verlaat? “Ja, natuurlijk! Ik heb in de zomer veel tijd gespendeerd in de buurt van Landgoed Amelisweerd. Het mooie is dat je met de kano helemaal vanaf het water het centrum door kunt varen, richting het water bij Amelisweerd. Je eindigt dan bij dat mooie landhuis, waar je perfect kunt zwemmen. Daarnaast is het ook erg leuk om er te wandelen. Ik wil niet wéér zo activistisch doen, maar ze gaan het bos daar kappen om de snelweg te verbreden. Belachelijk toch?”
Tekst: Anouk Bowman, Beeld: Geke Bosch